Άρθρο του Παντελή Οικονόμου στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Ας δούμε, λίγο καλύτερα, την προαναγγελλόμενη για το καλοκαίρι του 2018 «έξοδο από τα μνημόνια». Οι αυτουργοί της προαναγγελίας αυτής (οφείλουν να) γνωρίζουν ότι η λήξη της δανειακής σύμβασης (γνωστής ως 3ο Μνημόνιο) δεν προβλέπει ούτε την αποχώρηση της τρόικας, ούτε την αλλαγή της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, ούτε την αποκατάσταση της κυριαρχίας μας, ως κράτους μέλους της ζώνης του ΕΥΡΩ, αλλά μόνον την διακοπή της χρηματοδότησής μας από τον ESM. Αν λοιπόν το σκίσιμο των μνημονίων με ισοδύναμα ή με ένα νόμο ενός άρθρου υπήρξαν αυταπάτες, «η έξοδος από τα μνημόνια το καλοκαίρι του 2018» είναι στυγνή εξαπάτηση.
Η εξαπάτηση αυτή έχει όμως υψηλό κόστος. Έχουμε λίγους μόνο μήνες για να συμφωνήσουμε με τους δανειστές μας τι θα γίνει μέχρι το καλοκαίρι του 2018 και αμέσως μετά, ώστε να μην βρεθούν, για μια ακόμα φορά, στον αέρα και οι δικές μας προσπάθειες και θυσίες και τα δικά τους δάνεια. Στο πλαίσιο αυτό, τα θέματα για συζήτηση είναι:

• Η αυθαίρετη και παράλογη αξίωση των δανειστών να σχηματίζουμε κάθε χρόνο όχι πρωτογενή, αλλά δημοσιονομικά πλεονάσματα. Οι αυξήσεις στην φορολογία, οι περικοπές στις συντάξεις και οι μειώσεις του κόστους της εργασίας συντηρούν την ανεργία και την ύφεση, εμποδίζουν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη και απειλούν να τινάξουν στον αέρα ότι έχει απομείνει όρθιο. Δεν είναι καν μέσα εφαρμογής της αναγκαίας δημοσιονομικής πειθαρχίας.
• Η υποκατάσταση (όχι συμπλήρωση) του κοινωνικού κράτους από ευκαιριακές χρηματικές ενισχύσεις είναι απαράδεκτη αντιμεταρρύθμιση, υψηλού οικονομικού, κοινωνικού και δημοκρατικού κόστους. Είναι πελατειακές, ψηφοθηρικές σχέσεις οι οποίες μας πισωγυρίζουν στην εποχή της Φρειδερίκης και των «βιβλιαρίων στις άπορες κορασίδες».
• Η καταχρηστική και, ουσιωδώς αντισυμβατική, άρνηση των πιστωτών να τιμήσουν την από εξαετίας υποχρέωση τους για ελάφρυνση του δημόσιου χρέους μας.
• Η χρηματοδότησή μας από άλλες πηγές μετά το 2018.
• Η αξιοποίηση πολλών δις ΕΥΡΩ τα οποία προβλέπονταν για ενδεχόμενη νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών και παραμένουν αδιάθετα, ενώ ούτε ένα πιστωτικό ίδρυμα δεν βρίσκεται υπό δημόσιο έλεγχο.
• Η άμεση αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της νομοθετικής εξουσίας, ασχέτως της πρόβλεψης για συνέχιση του οικονομικού ελέγχου από τους εταίρους/πιστωτές, μέχρις ότου εξοφληθεί το 75% του χρέους μας προς αυτούς.
• Η αποδέσμευση της δημόσιας περιουσίας μας πολύ πριν τα, προβλεπόμενα από το 3ο μνημόνιο, 99 χρόνια.

Αυτά είναι τα εμπόδια μπροστά μας, μέχρι να βγούμε από τα μνημόνια. Μόνο που οι επιφορτισμένοι με την υπερπήδησή τους εντολοδόχοι μας δεν την επιχειρούν καν. Αντί να κάνουν τη δουλειά τους, αναμασούν ότι «βγαίνουμε από τα μνημόνια», διεκδικώντας το δικό τους «success story» με το προδιαγεγραμμένο ναυάγιό του!
Είναι βέβαια μοιραίο να μην διαθέτουμε πια πολιτικό κόμμα ή αρχηγό με διάθεση και δυνάμεις για αγώνα, μετά από τόσες απερίσκεπτες ρήξεις, άτακτες υποχωρήσεις και απροκάλυπτες εξαπατήσεις που διέπραξαν. Η «έξοδος από τα μνημόνια» λοιπόν έχει ως πρώτο βήμα την «έξοδο από την έλλειψη αυτοεκτίμησης, ηθικού και εμπιστοσύνης ανάμεσά μας». Απομένει σε εμάς να το κάνουμε.