Απαντήσεις στις απειλές για την Δημοκρατία
Προ ημερών, παρακολουθήσαμε την διχογνωμία νομικών (προσώπων, κύκλων, αρχών) για το αν είναι ή όχι συνταγματική η πρόσφατη απόφαση αστυνομικής αρχής να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις άνω των 4 ατόμων. Προ μηνών, την διάσταση απόψεων επιδημιολόγων για το αν η χρήση προστατευτικής μάσκας ενδείκνυται για τον περιορισμό της διάδοσης του COVID 19.
Οι απειλές
Αυτές οι διαφορές απόψεων δεν είναι «κακό», μιας και μπορούν να συντίθενται σε συμπεράσματα με τα οποία να εφοδιάζεται, στην συνέχεια, ο κοινός μας τόπος. Σε «κακό» εξελίσσονται, όποτε διάφοροι επιτήδειοι χωρίζουν την κοινωνία σε «Εικονολάτρες» και «Εικονομάχους» και, στην βάση αυτή, πυροδοτούν συγκρούσεις στους κόλπους της. Ειδικότερα, σε μια χώρα με περιορισμένη κυριαρχία, η οποία δέχεται απειλές από έξω και μέσα ρημάζει (με πολλούς να μεταναστεύουν και τους υπόλοιπους να στοιβάζονται τρομαγμένοι στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη), αυτού του είδους ο χουλιγκανισμός απειλεί ευθέως να δώσει την «χαριστική βολή».
Αλλά, ακόμα και αν εμφανιστεί ο «από μηχανής Θεός» (ή ο άλλος, αυτός «της Ελλάδας που είναι μεγάλος») και εξαφανίσει από τις τηλεοπτικές μας οθόνες τους καμποτίνους «ειδικούς» και «πολιτικούς» (συμπαραγωγούς reality στην πραγματικότητα), δεν φτάνει να καθαρίσουμε. Υπάρχουν και συμπολίτες μας που έχουν πεισθεί ότι σε θέματα για τα οποία αποφαίνονται ειδικοί (σε όλα δηλαδή), η κοινή γνώμη (κατ’ επέκταση και η εκπροσώπηση της)… περιττεύει. Απρόθυμοι να δεχτούν ότι είναι άλλο θέμα οι ηγεσίες να προστρέχουν σε γνώστες του ενός ή του άλλου θέματος (όπως οφείλουν για λόγους αν όχι ευσυνειδησίας, τουλάχιστον αυτοσυντήρησης) και άλλο θέμα να αποφασίζουν για μας πρόσωπα που δεν έχουμε νομιμοποιήσει.
Ετούτοι εδώ οι συμπολίτες αρνητές της εκπροσώπησης δεν είναι «Χρυσή Αυγή» ώστε να καθαρίσουμε μαζί τους δικαστικά. Για να βρούμε την άκρη, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε επιχειρήματα και, την ίδια στιγμή, να κάνουμε βήματα προς μια Δημοκρατία, πιο αποδοτική για τον λαό.
Χωρίς να ξεχνάμε, πριν απ’ όλα, ότι για τον αρνητισμό απέναντι στην Δημοκρατία, βασικοί υπαίτιοι είναι οι ίδιοι οι θεματοφύλακές της/ εκπρόσωποί μας (με λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά). Δεν πάνε δα και χρόνια από τους «αγανακτισμένους» της Πλατείας Συντάγματος. Ένα (εν πολλοίς) δικαιολογημένο παράπονο πήγαν να εκφράσουν με το, αυτοκριτικό τελικά, σύνθημά τους «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και επακολούθησε η επιδρομή κολάκων/εξουσιαστών που τους εξαπάτησαν και κατάφεραν να εκπροσωπούν αυτοί αγανακτισμένους και μη, από τότε έως και σήμερα. Με τέτοιους φίλους η Δημοκρατία, τι τους θέλει τους εχθρούς!
…και οι απαντήσεις μας
Άλλο όμως «οι εκπρόσωποι είναι κακοί», άλλο «η εκπροσώπηση (ως σύστημα διακυβέρνησης) είναι κακή». Η εκπροσώπηση μάλιστα μπορεί να γίνει ριζικά καλύτερη, αρκεί οι θεματοφύλακες της να μην βάζουν το συμφέρον (ίδιο, φιλικό, κομματικό) τους πάνω από το εθνικό και δημόσιο. Όποιους τέτοιους διαπλεκόμενους ή δωσίλογους παίρνουμε χαμπάρι, τους αποκλείουμε αμέσως, χωρίς να μπούμε στον κόπο άλλης αξιολόγησής τους (αν είναι δεξιοί ή αριστεροί, αν και πόσο συμφωνούμε μαζί τους, αν τα λένε καλά…)
Η αποδυνάμωση τέτοιων συμπαικτών τρίτων γίνεται με την ενεργοποίησή μας στον δημόσιο χώρο. Ειδικότερα, η συμμετοχή στις εκλογές μειώνει τα ποσοστά τους και την παρουσία τους στους αρμούς της εξουσίας. Η καταψήφισή τους, ακόμα περισσότερο. Οι ίδιοι έχουν βαφτίσει την αποδοκιμασία τους «ακυβερνησία», ενώ στην πραγματικότητα, είναι άρνηση εκχώρησης κυριαρχίας. Τον φόβο της λοιπόν ας έχουν αυτοί και όχι εμείς.
Δεν ξεχνάμε βέβαια, ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…» σύμφωνα με το άρθρο του 120, παράγραφος 4 (1-1-4 για όσους επιμένουμε να θυμόμαστε). Και σε εποχές που τα κόμματά μας έχουν εκφυλιστεί σε μηχανισμούς εξυπηρέτησης «αρχηγών» και συναφών συμφερόντων, επιβάλλεται να τους γυρίσουμε την πλάτη. Και να ξεκινήσουμε άλλα «…που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.» ώστε να τιμήσουμε την υποχρέωσή μας, σύμφωνα με το άρθρο 29, παράγραφος 1 του Συντάγματός μας πάντα.
