ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ

Κύριε Τσίπρα προκαλέστε εκλογές τώρα

…όχι για να γίνει Πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά για να ξεμπερδεύουμε και με τους δυο σας μια ώρα αρχύτερα!

Τα παχιά λόγια είναι φτώχεια

Είναι συνηθισμένο, η αντιπολίτευση να ζητάει εκλογές για λόγους περισσότερο ή λιγότερο σοβαρούς, υποδηλώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι η αντίθεσή της με την κυβέρνηση έχει γίνει απόλυτη. Για να διευρύνει μάλιστα την απήχηση του διαβήματός της αυτού, κατά κανόνα, το ενορχηστρώνει με επαγγελίες. Οι οποίες, τα τελευταία χρόνια, εκ των υστέρων, αποδεικνύονται φρούδες. Όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερες. Με αυτή την αναξιοπιστία να κάνει ανυπόφορη την, κάποτε ανεκτή ίσως, εθιμική ρητορεία. Πραγματικά, αυτές οι μεγαλοστομίες από υπαίτιους μεγάλων αποτυχιών, διαδοχικών απατών και αυταπατών (ομολογημένων και μη) και αλλεπάλληλων οδυνηρών διαψεύσεων ελπίδων έχουν καταρρακώσει κάθε αίσθημα δημοκρατικών εγγυήσεων, τελικά ομαλότητας.

Η απογοήτευση…

Με την λαϊκή απογοήτευση να πολλαπλασιάζεται και από άλλες φτώχειες. Τα δημόσια πράγματά μας στερούνται εναλλακτικών προτάσεων για τη ζωή μας, σήμερα και αύριο (άλλες με συντηρητικό και άλλες με ανατρεπτικό πνεύμα). Και αυτό επειδή δεν έχουμε πια  κόμματα τα οποία να ενστερνίζονται, αντίστοιχα τις διαφορετικές αυτές ιδεολογικές βάσεις. Πράγματι, με παλιές και παλιότερες ονομασίες, τα κόμματά μας έχουν μεταλλαχθεί σε ομάδες εξυπηρέτησης ίδιων, μικρών συμφερόντων. Και, γι’ αυτό ακριβώς, επιτρέπουν στον εαυτό τους να είναι συμπολιτευόμενα ή αντιπολιτευόμενα και να συμπράττουν αδίστακτα σε εναλλασσόμενους συνδυασμούς (κομπίνες, αν προτιμάμε λέξη εισαγωγής). Απροειδοποίητα και προσχηματικά, παραιτημένα από φορείς αντιπροσώπευσής μας, με μόνο σκοπό τους την νομή εξουσίας. Με αυτό ακριβώς το μη λειτουργικό, ανούσιο και ξένο προς μας τελετουργικό να τροφοδοτεί το ρεύμα της αποχής, ακόμα και από τις εθνικές εκλογές.

...και πώς να την αντιμετωπίσουμε

Βεβαίως η αποχή τιμωρεί εμάς για τα ανομήματα των βασικών υπαίτιων αυτής της παρακμής: αυξάνει τα εκλογικά τους ποσοστά, ακόμα και με μειούμενη την ψήφο προς αυτούς. Επιβάλλεται λοιπόν η αποδοκιμασία τους, απλώς με την συμμετοχή και ψήφιση… άλλων. Βεβαίως, στην δημοκρατική υποτίμηση που ζούμε, ψήφος ελπίδας είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει. Για να την αξιωθούμε ξανά, προηγείται χρονικά η  οριστική καταδίκη για τους «μείζονες κακεργέτες». Με την αναγκαστική, προσωρινή προτίμησή μας προς άλλους οι οποίοι δεν θα μπορούσαν το κακό, ακόμα και αν περνούσε από το μυαλό τους. Το ποιόν ο καθένας μας μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει να κλείσουμε τον κύκλο της εξαθλίωσης, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Όχι άλλα χαμένα χρόνια  

Για το σκοπό αυτό, όσο περίεργο και αν είναι, ο μόνος ο οποίος μπορεί να προσφέρει κάτι συγκεκριμένο είναι ο Πρωθυπουργός: να  προκαλέσει εκλογές σήμερα, όχι αύριο. Πριν η απόγνωση εξωθήσει και άλλους από εμάς σε απονενοημένα, αντιδημοκρατικά, προφανώς αυτοκαταστροφικά διαβήματα. Κύριε Τσίπρα, δώστε λίγο από τον δικό σας (κυβερνητικό) χρόνο, ώστε να έχει αίσιο τέλος, μια ώρα αρχύτερα, η δική μας Οδύσσεια. Δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση εμπλοκής στα δικά σας. Δεν έχουμε όμως και άλλα χρόνια για χάσιμο. Σας ζητούμε να προκαλέστε εκλογές όχι για να γίνει Πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά για να ξεμπερδεύουμε και με τους δυο σας μια ώρα αρχύτερα!

Με τις τρομακτικές απώλειες να μην έχουν καταμετρηθεί ακόμα σε όλη τους την έκταση, μερικές σκέψεις προς όλους μας. Ειλικρινείς, συλλυπητήριες, επανορθωτικές, πραγματικές, ανθρώπινες. Με σκοπό να μην θρηνήσουμε ξανά τόσες χαμένες ανθρώπινες ζωές, τόσα κατεστραμμένα νοικοκυριά, τόση δημόσια περιουσία να γίνεται στάχτες.

• Μαθαίνουμε στο σχολείο πως και γιατί να μην καίμε, είτε κατά λάθος, είτε με πρόθεση.
• Υποχρεώνουμε σε κοινωνική εργασία τους εμπρηστές και δημεύουμε τις περιουσίες τους.
• Το κράτος επιβάλλει αντίποινα σε εξωτερικούς εχθρούς που προκαλούν εμπρησμούς ως δολιοφθορές εις βάρος μας.
• Με νομοθεσία, προσδιορίζονται και διακρίνονται ρητά οι, σχετικές με τις πυρκαγιές αρμοδιότητες της δημόσιας διοίκησης, των δήμων και των περιφερειών, καθώς και οι φορείς παραγωγής και εφαρμογής του προβλεπόμενου έργου (πρόληψη, κατάσβεση, αποκατάσταση) και ο συντονισμός τους.
• Ο καταλογισμός ευθυνών γίνεται από τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης.

Και ενώ για να γίνουν αυτά, απαιτείται Πολιτική (τους σκοπούς και τα μέσα της περιγράψαμε προηγουμένως), σήμερα, δυστυχώς, ζούμε το κενό της. Τις καταγγελίες υπόλογων γι’ αυτό, εις βάρος άλλων, επίσης υπόλογων, και την ανταπόδοσή τους. Και την εμμονή όλων αυτών να μας αντιπροσωπεύουν, ενώ δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, κατ’ επανάληψη, στην αποστολή τους αυτή. «Κενό Πολιτικής» είναι ακριβώς αυτό το οποίο ζούμε : οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» και οι «από μηχανής θεοί». Με συνέπειά του οι ζωές μας, το βιός μας και η ασφάλεια της πατρίδας μας να κινδυνεύουν από τις πυρκαγιές πολύ  περισσότερο από όσο είναι αναπόφευκτο.

Υπάρχει και η ανάληψη της «πολιτικής ευθύνης» από τον Πρωθυπουργό. Η πρόσκλησή του στο πολιτικό σώμα, τον ελληνικό λαό, να του την καταλογίσει την ώρα της κρίσης, δηλαδή στις εθνικές εκλογές (σε δημοκρατίες δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά). Αυτό που μπορεί ακόμα να γίνει διαφορετικά, είναι να προκαλέσει τις εθνικές αυτές εκλογές, μια ώρα αρχύτερα, ώστε ο κύκλος της παρακμής με πρώην, νυν και επόμενους να κλείσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και, ασφαλώς, θα πιστώνονταν αυτή του την πρωτοβουλία!  

Μια απλή ανάγνωση της «τελικής συμφωνίας» αρκεί για τον εντοπισμό του καίριου άκυρου στοιχείου της: στο ΜΕΡΟΣ 1. άρθρο 3.β. ορίζει ότι οι πολίτες της F.Y.R.O.M. είναι «μακεδόνες» ως προς την ιθαγένεια και στο ΜΕΡΟΣ 1. άρθρο 3.γ. ότι επίσημη γλώσσα του κράτους είναι η "μακεδονική». Έρχεται μάλιστα ο άκυρος αυτός ορισμός να ενισχυθεί με τα περιλαμβανόμενα στο ΜΕΡΟΣ 1. (άρθρα 7.3. και 7.4.) για την F.Y.R.O.M.: «…η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά…», «…η επίσημη γλώσσα του, η Μακεδονική γλώσσα ανήκει στην ομάδα των νότιων Σλαβικών γλωσσών» και «…δεν έχουν καμία σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό…».  

Καλούμαστε δηλαδή, δια της «τελικής συμφωνίας» Τσίπρα-Ζάεφ, να αποδεχθούμε το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού» και τα ανύπαρκτα  παρεπόμενά του: την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους», όπως αυτό διαμορφώθηκε τον 20 αιώνα και, συνεπώς, τον διαμελισμό του και την ύπαρξη «αλύτρωτων μακεδόνων» σε γειτονικά κράτη, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Με απλά λόγια, καλούμαστε για την ουσία της διαφοράς μας με την F.Y.R.O.M…. να υιοθετήσουμε την θέση της άλλης πλευράς. Να προσυπογράψουμε δηλαδή ένα ψεύδος με ιστορικό βάθος και μάλιστα προς βλάβη του εθνικού μας συμφέροντος!   

Εάν την δεκαετία του ΄90 και προκειμένου να μην αναδυθεί αυτή η, εν δυνάμει, πρόσθετη απειλή κατά της χώρας μας, επιβάλλαμε εμπάργκο και πετύχαμε την «ενδιάμεση συμφωνία», σήμερα, με επισπεύδουσα την «άλλη πλευρά» προκειμένου να ενταχθεί στο Ν.Α.Τ.Ο., για ποιό λόγο, όχι απλώς να αποδεχθούμε δυσμενέστερες ρυθμίσεις, αλλά να συρθούμε στην θέση της F.Y.R.O.M.; Δεν είναι κατάντια για την «Δύση» να αναγορεύει την αποδοχή ενός άκυρου ιδεολογήματος της «Ανατολής» (δεκαετίες μετά την κατάρρευσή αυτής της τελευταίας) ως προαπαιτούμενο για ένταξη στους κόλπους της; Δεν είναι ώρα να επισημάνουμε ότι πρόοδος στην επίλυση της διαφοράς μας με την γείτονα σημειώθηκε μόνον όταν η ελληνική πλευρά πήρε πρωτοβουλίες (εμπάργκο και ενδιάμεση συμφωνία) με βάση τις θέσεις μας; Ότι, αντιθέτως, η τελμάτωση υπήρξε η επιλογή της άλλης πλευράς (παρά την αμοιβαία δέσμευσή μας να εργαστούμε για οριστική λύση), μέχρις ότου χρειάστηκε την δική μας έγκριση για να ενταχθεί στο Ν.Α.Τ.Ο.; Ότι το κόστος της απροθυμίας για λύση και της «βίζας» για την Δύση δεν μπορεί να βαρύνουν εμάς; 

Εφ’ όσον έτσι έχουν τα πράγματα, είναι ώρα «μεταξύ μας» εντιμότητας και κοινού σκοπού. Δημιουργικής σκέψης και προσπάθειας υπέρ του εθνικού συμφέροντος. Θέασης προς το μέλλον και όχι το παρελθόν. Και εξαγωγής αυτού του «θετικού φορτίου» προς τη γείτονα, αλλά και προς τους «δυτικούς» συμμάχους μας.

Αυτά βέβαια δεν αφορούν το κατεστημένο μας (κομματικό, οικονομικό, πνευματικό και άλλο), αποδεδειγμένα βυθισμένο στην παρακμή και την εξάρτηση, τον μηρυκασμό ξεπερασμένων σχημάτων και αντιθέσεων, τον κατακερματισμό και τις ιδιοτέλειες του. Αφορούν τον λαϊκό παράγοντα και την ανάγκη, επί τέλους,  αντιπροσώπευσής του. Είναι, τελικά, ώρα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ!